- rękoczyn
- сущ.• дуновение• пинок• рукоприкладство• удар* * *♂, Р. \rękoczynu рукоприкладство ň* * *м, P rękoczynuрукоприкла́дство n
Słownik polsko-rosyjski. 2013.
rękoczyn
Смотреть что такое "rękoczyn" в других словарях:
rękoczyn — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. rękoczynnie, zwykle w lm {{/stl 8}}{{stl 7}} uderzenie kogoś ręką, pobicie : {{/stl 7}}{{stl 10}}Dochodzi, doszło do rękoczynów. Posunąć się do rękoczynów. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
rękoczyn — m IV, D. u, Ms. rękoczynnie; lm M. y «uderzenie kogoś, pobicie; w lm: bójka» Posunąć się do rękoczynu. Doszło także do rękoczynów … Słownik języka polskiego
czynna zniewaga — {{/stl 13}}{{stl 7}} pobicie, poturbowanie, spoliczkowanie kogoś w obecności świadków; rękoczyn : {{/stl 7}}{{stl 10}}Dokonać czynnej zniewagi funkcjonariusza na służbie. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
